Floor Haak

© 12 juli 2023 Amber Hiensch

Hoe Floor Haak mij beroerde juli 2022

Floor, dapper eigenzinnig mens. Mag ik je zo noemen Floor?

“Dapper”, dacht ik, toen ik de introductie las van de Documentaire 'Dertien Dagen', waarin Floor Haak (86) op beeld laat vastleggen hoe hij "(heel) tevreden is overleden", door te stoppen met eten en drinken.

Het Project, noemde Floor het.

Het eerste gedeelte van de documentaire bemerk ik dat mijn gezicht is verwrongen van afgrijzen. Het naakte lichaam van Floor triggert mij. Het is immens confronterend, de vergankelijkheid van Floor, de mens en ooit mijzelf, pontificaal in beeld.

Het zichtbaar uitgemergelde lichaam van Floor, doen herinneringen aan mijn stervende vader ontsluimeren. De twee mannen vloeien samen als ik verder kijk, onderwijl de tranen van mijn gezicht vegend.

Hun ademteugen doen mijn adem stokken, zou dit de laatste zijn? En dan die onvermijdelijke eindeloze stilte, na een pauze die het einde blijkt te zijn.

Ik rouw om Floor, mijn vader en de onvermijdelijke vergankelijkheid van mijn eigen lichaam.

Oogappels

© 12 juli 2023 Amber Hiensch

Oogappels Seizoen 5 2023

Wanneer ik de serie Oogappels kijk houd ik het nooit droog. De serie raakt veel van de in mij ronddolende emoties, ondanks mijn weinige raakvlakken met de verschillende gezinnen. Het zijn stukjes emoties en ervaringen van mensen, die ik herken.

Ik ben geen moeder, geen stiefmoeder, geen echtgenoot en zelfs geen partner van een medemens. Ik ben geen zus en geen tante en geen nicht. Ik ben slechts de dochter van mijn moeder en van wijlen mijn vader.

Wat had ik graag het liefdevolle vangnet ervaren zoals bij Erik thuis, of het genoegen van een zus of broer. Wat had ik als puber graag de vriendschap gehad zoals die tussen Mees, Pip, Danny en Nina.

Gevoel van eenzaamheid is de grootste door mij heen denderende emotie tijdens het kijken. Want het meest gemeen heb ik met Merel die, net als ik, kerst alleen doorbrengt. En net als Merel heb ik mezelf altijd met sarcasme voorgehouden dat ‘zulke gezinnen ’ en ‘zulke relaties’ niet bestaan. Nu ik ouder word begrijp ik dat eerder mijn gezin van herkomst de uitzondering vormde.

Het kijken is een pijnlijk concluderen van geleden ontberingen tijdens mijn reis van baby naar volwassenheid. 

Ik heb nog één aflevering te gaan van, dit alweer prachtige, seizoen Oogappels en ik stel het kijken ervan nog even uit.